Voor het eerst geven we het groene monster een weekeind rust en reden we richting Dresden in
een razendsnel zwart monster. Het Blues Festival Dresden verwachtte ons, net als Lightnin’ Guy en “The Killer Guitar from Texas”,Lance Lopez.
Ons zwarte monster bracht ons binnen zeven uurtjes op de plaats van bestemming, “SodeJu” op tijd bij Tante-Ju in Dresden. Een oude vliegtuigloods op een vooralsnog uitgestorven industrieterrein. Prima te vinden al werden we wel afgeleid en in de verleiding gebracht ietsje later aan te komen. IMAG1026
Eenmaal aangekomen zag je dat Tante-Ju nog aan het bijkomen was van de avond ervoor, waardoor we noodgedwongen een heerlijk krat gekoeld Duits bier bij het plaatselijke tankstation moesten inslaan. Ook daar hadden ze een carwash, maar bij deze wasdames was het erotische met het badwater al eeuwen geleden weggespoeld. Bier werd het dus
Helaas zat het weer niet echt mee waardoor het volledige festival naar binnen verplaatst werd,
een verstandige keuze bleek later. Ondertussen werd er toch achter de bar wat geschuifeld met kratjes bier waardoor ons eigen koude kratje onaangeroerd kon blijven en er al snel een gezellig onder onsje gaande was.
Ja, die halve liters Dresdener bier waren prima te drinken. Ondertussen hadden we al kennis gemaakt met de weledele heer Lance Lopez en kwamen we erachter dat in de bus van Lightnin’ Guy onderweg een raampje was gesneuveld. Met andere woorden iedereen was gearriveerd en het ge-jojo om de soundcheck (volgorde) kon beginnen. Vanaf dat moment kwam er leven in de brouwerij want iedereen was behoorlijk in het ongewisse gelaten, daar het Duitse ontvangstcomité het af liet weten. Oooh al genoeg Duits geluld hoor, maar de grote baas was niet aanwezig. “Wer ist der Big Boss Gunther”
Uiteindelijk lekker gegeten en daarna gesoundchecked, een fijne soundcheck. De Texaanse vlag van “The Killer Guitar” wapperde achter ons, en Robert (lees: Handy Joe) die voor het eerst met dit zooitje tuig mee was had de smaak te pakken en opperde om bij de volgende show de vlag van de metropool Rijssen over zijn versterker te hangen. Hij kreeg dit keer niet veel bijval. Vroeg beginnen betekend natuurlijk ook lang drinken na de show. Duitsers zijn immer pünktlich, na de eerste stoktikken van Eric stonden er 500 man uitzinnig mee te dansen en te klappen. Het was net 19.00uur en de tent zat prima vol. Na een heerlijke show te hebben neergezet bleven we bewust en onbewust aan de praat met diverse gasten. Een zeer dankbaar publiek waarvan de één een plectrum ontving, de ander een biertje aanbood, de flitslichten van fototoestellen regelmatig onze ogen verblindde en de zelfgemaakt schnaps met enige regelmaat uit een Duitse binnenzak kwam. Al met al een geweldig feest. Voor, tijdens en na de show.
De Pass Over Blues Band uit Dresden nam het van ons over en liet het publiek wat afkoelen, waarna Lance Lopez de zaal volledig aan zijn voeten zag liggen. Ook wij genoten met volle teugen, letterlijk en figuurlijk. De wat onrustige Lightnin’ Guy had de twijfelachtige eer om rond 01.00uur te beginnen met zijn set. Iedereen was murw gebeukt door een Texaanse tornado met als gevolg dat de zuiderburen tegen het sluiten van de markt nog maar een handje vol toeschouwers mocht vermaken. Een lastige taak en jammer van de afsluiting. Ook jammer dat de Belgische mannen zich wat afzijdig hielden van de gezelligheid, want de afterparty met de Lopez mannen, die mocht er zijn.
Tenminste als er bier in de koelkast zou staan in het gasten verblijf. Maar als je de weg kent dan kan je ook zelf een krat bier uit het magazijn halen (dacht Hans). Niet geheel onopzichtig laveerde hij met een krat fijn bier richting het gasten verblijf alwaar hij werd opgewacht door een Duitse meneer die hem vroeg: “wohin gehst du mit diesem Bier”. Waarna Hans in zijn aller beste Duits uitlegde dat Gunther (die we tot op dat moment nog steeds niet hadden gespot) het allemaal goed vond en zijn fiat had gegeven voor het verplaatsen van kratten bier. “Aber ich bin Gunther” zei de Duitse meneer. “AANGENAAM” zei Hans. Hans had Gunther gevonden en het bier moest terug, helaas!
Uiteindelijk werd de koelkast weer gevuld (aardige vent die Gunther) en bleef het letterlijk nog lang onrustig bij Tante-Ju. Robert raakte verzeild in een diep gesprek met Lance Lopez en de bodem van de zelf meegebrachte fles whisky was al snel in zicht. De kaarsjes doofden zachtjes bij iedereen en die van Robert werd abrupt uitgeblazen. Ik kan je uit betrouwbare bron vermelden dat het de volgende ochtend een uitermate vervelende ochtend was, en dat we van ellende het eigen gekochte kratje bier maar aan de Lopez familie hebben geschonken. (inclusief het alcoholvrije biertje dat we voor Hans hadden gekocht, stiekem) Ze waren er meer dan blij mee!
Het was een geweldig weekeind, met fijne muziek, fijn publiek, fijne collega’s en fijn dat we weer naar huis konden. De Erotic Carwash hebben we op de terugweg ook overgeslagen! Maar het biertje voor onderweg uiteindelijk toch niet!
photodre
Grtz Marijn
